Maria én Marta

Het verhaal van Marta en Maria is overbekend. Marta die druk in de weer is om te zorgen, terwijl Maria aan de voeten zit van Jezus. Marta, die zich ergert aan de passiviteit van haar zus, en uiteindelijk haar beklag komt doen: ‘Heer, kan het U niet schelen dat mijn zuster mij al het werk alleen laat doen?’

We kennen het verhaal en de daarbij behorende boodschap: het is goed aan Jezus’ voeten te zijn, en in Zijn rust te komen. Toch viel me nog iets anders op aan het verhaal. Iets waar ik eigenlijk altijd overheen gelezen had. Volgens de tekst in Lucas 10 is het namelijk niet Maria maar juist Marta die Jezus uitnodigt bij haar thuis. 

Toch zegt Jezus dat Maria het beste deel gekozen heeft. Hoe zit dit? Het verhaal vertelt dit niet precies, maar het gaf mij de volgende gedachte. Marta nodigde Jezus weliswaar uit, maar schiet daarna meteen in een zorgende rol. En tegelijk ook in het oordeel over haar zus: waarom doet die niks? Het lijkt erop dat Marta het idee heeft dat ze zich moet bewijzen door te rennen en te vliegen voor de Heer. Dat wie ze is niet goed genoeg is, en dat probeert te compenseren door heel veel te doen. Ze denkt misschien: ben ik wel goed genoeg om zomaar aan de voeten van Jezus te gaan zitten?

Op dit moment voel ik me ook meer een Marta dan een Maria, maar dan omdat het even niet anders kan: doordat Ina met haar voet omhoog moet stilzitten komt er een boel op mijn bordje terecht. En dus ben ik halve mantelzorger geworden. Dat geeft mij, net als bij Marta, een zekere stress. In mijn geval omdat ik juist niet toe kom aan mezelf. ’s Ochtends kan ik, vlak na het wakker worden, al helemaal in beslag genomen worden door alles wat er nog moet gebeuren. 

Het zal je misschien verbazen, maar ook hierin zag ik afgelopen week een les van Marta. Het begint namelijk met jouw uitnodiging aan de Heer om in je huis te komen. Dat betekent voor mij ook: in de situatie waar je je op dat moment bevindt. Misschien wel in alle stress, alle onrust, al het gedoe. In mijn geval: in plaats van heel krampachtig op mijn eigen manier rust proberen te vinden en datgene wat er op het bordje ligt proberen te negeren, mijn stress en frustraties en hoe ik me voel bij Hem brengen, om van daaruit Zijn rust over de rest van de dag te ontvangen. 

Kom tot de Vader, kom zoals je bent. Heel je hart, al je pijn is bij Hem bekend. (…) Hij wacht alleen nog maar totdat jij komt.

Martijn