Anders

Heb je je wel eens anders gevoeld? Het gevoel dat je totaal buiten de boot viel? Dat je er niet bij hoorde? 

Ik wel. Toen ik op de middelbare school zat werd ik gevraagd om, in aanloop naar Pasen, mee te doen met een dramastukje. Dat zouden we dan een aantal keer opvoeren. Ik weet niet eens meer waar het precies over ging, wel dat ik Jezus verbeeldde. Dat heb ik geweten. In de periode erna werd er regelmatig ‘Hé Jezus!’ naar me geroepen. En dan stompten ze tegen mijn tas. In het begin dacht ik nog: eigenlijk best complimenteus, al hoorde ik de spot in hun stem. Toen het langer aanhield dacht ik aan christenen die veel erger te verduren hebben omdat ze voor hun geloof uitkomen, en dacht: ik moet het maar verdragen. Maar fijn vond ik het niet. En wat ik ook deed, het negeren of gevat iets terugzeggen; niks hielp. Voor mijn gevoel is het wel een jaar lang zo doorgegaan. Uiteindelijk dacht ik: had ik maar nooit meegedaan aan dat toneelstukje. En voelde me vervolgens schuldig dat ik dat dacht.

Niemand vindt het fijn om er niet bij te horen. Om zo anders te zijn dat je buiten de groep valt. Dat kan heel eenzaam zijn. Soms gaan we over onze eigen grenzen en principes heen, om te voldoen aan wat anderen van ons vragen, om die eenzaamheid te verdrijven, om er tóch bij te horen. 

Weet dan dit: Jezus ziet jou. Hij zocht in Zijn tijd op aarde contact met mensen die buiten de boot vielen, die er niet bij hoorden, of werden uitgekotst door de maatschappij. Hij bleef stilstaan bij de blinde Bartimeüs, sprak de Samaritaanse vrouw aan bij de bron en zag Zaccheüs. Sterker: Hij wilde bij hem komen eten. Jezus komt je tegemoet in jouw eenzaamheid, wil bij je binnenkomen. Tegelijk mag ook jij door Zijn ogen de mensen om je heen bekijken. En zien wie in de verdrukking zit, wie het moeilijk heeft, buiten de boot valt, misschien wel door iedereen gemeden. Ben jij dan in staat om diegene aandacht te geven en anders te benaderen? 

Martijn