Eigenbelang

Je kent het verhaal vast, Jakob die het eerstgeboorterecht van Ezau ‘steelt’, en vervolgens vlucht naar Haran. Als ik dat verhaal lees, dan zie ik iemand die heel ver gaat in het liegen en bedriegen om te krijgen waar hij recht op denkt te hebben. En als ik dan naar mezelf kijk, dan herken ik mezelf uiteraard niet in Jakob…

Of stiekem toch wel? Hoe vaak probeer ik alles om mij heen te regelen op een manier die mij het beste uitkomt. Hoe vaak heb ik (stiekem) mijn eigenbelang voorop staan in de dagelijkse keuzes? Dat is vaker het geval dan ik durf toe te geven. Het gaat zo gemakkelijk, en zit zo in gebakken in de menselijke natuur om jezelf het beste te gunnen. Misschien niet in het openbaar, maar op de momenten dat niemand kijkt dan piept die natuur heel snel weer op. Als ik met mijn hele gezin aan tafel zit en er is nog één lekker bolletje dan gun ik hem vast aan een ander, maar als ik al ontbijt voordat de rest uit bed komt dan gun ik hem veel sneller aan mezelf. Het is een piepklein voorbeeld, maar het sijpelt zo snel door in de rest van wat ik doe. 

En hoe gaat God dan met iemand om die zo bezig is om alles voor zichzelf goed te regelen? Ik zou denken dat dat niet per se het moment is waarop God heel blij is met Jakob. Het was vast anders gelopen als Jakob niet het heft in eigen hand had genomen. Toch is dat wel het moment waarop God Jakob enorm bevestigd in zijn identiteit en hem Zijn karakter laat zien. Geen veroordeling, geen oog voor een oog, maar een God van genade die je nooit alleen laat, en die Jakob laat zien wat de roeping voor zijn leven is.

Wat ik bijzonder vind is dat God meteen op dat moment al zegt dat Jakob terug zal komen in dat land. Het laat me zien dat God overal met ons meegaat, maar ons ook aanmoedigt om recht te zetten wat fout ging. Om onder ogen te komen wat je ontvlucht bent. Hij is er altijd bij en wacht tot we klaar zijn om dat gevecht aan te gaan. 
 
 Ilka